Nazywam się Jolanta Czarnecka i jestem doktorantką w dyscyplinie Psychologia w Szkole Doktorskiej Uniwersytetu SWPS w Warszawie.

U podstaw mojej pracy naukowej leży miłość od pierwszego wejrzenia. Zaczęła się ona od rozdziału do przeczytania na ćwiczenia z psychologii osobowości. Absolutnie zafascynowały mnie zawarte w nim tezy i ich konsekwencje. Pora na „nieoczywistą oczywistość” – jako ludzie postrzegamy swoje życie na sposób narracyjny. Co to znaczy? Aby zrozumieć otaczającą nas rzeczywistość i siebie samych układamy historie. Koncentrujemy swoją uwagę na bohaterach, ich dążeniach oraz napotykanych przeszkodach. Widzimy siebie jako kogoś, kto uczestniczy w licznych historiach. Z radością o nich opowiadamy oraz włączamy się w opowieści innych (np. poprzez rozmowy, czytanie książek, oglądanie filmów). Rodzi się pytanie – skąd bierze się taki sposób porządkowania doświadczeń i jak on na nas wpływa? Myślenie narracyjne jest tak naturalne, że na ogół go nie dostrzegamy. A jeszcze mniej myślimy o jego konsekwencjach. Towarzyszyło mi wielkie szczęście, ponieważ autor koncepcji Narracyjnej Kontroli Zachowania – prof. Jerzy Trzebiński – jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu SWPS. Oczywiście to do niego zgłosiłam się na seminarium magisterskie. Współpracujemy razem od tego czasu. Wielką część swojego rozwoju naukowego zawdzięczam wsparciu i mentoringowi doświadczonemu w tej relacji. Dzięki nim mogłam obrać badanie konsekwencji myślenia narracyjnego jako obszar doktoratu.

Przez swoje prace dążę do pogłębienia naszej wiedzy nt. wpływu narracyjnego zrozumienia rozpadu bliskiego, romantycznego związku na dalsze funkcjonowanie. W swoich projektach naukowych współpracuję z kobietami po rozstaniu. Z radością oddaję im głos, gdyż zazwyczaj są pozostawiane same sobie z cierpieniem. Ich odpowiedzi przybliżają nas do głębszego zrozumienia funkcjonowania osób w tej trudnej sytuacji oraz zawierają w sobie informacje nt. efektów myślenia narracyjnego. Pełna analiza odpowiedzi uczestniczek pociąga za sobą konieczność wykorzystania złożonej metodologii zawierającej analizy ilościowe i jakościowe. Jest to wielki trud, ale konieczny. Zebrane dane są ważne naukowo. Mają także potencjał wsparcia osób cierpiących i pracujących z nimi terapeutów. Ten szeroki zakres zastosowania wyników motywuje mnie w codziennej pracy.

Chcę móc dzielić się z innymi swoją wiedzą i umiejętnościami, a także tym, co odkrywam przez badania naukowe. Dlatego też wspieram mentoringowo studentów i studentki, z którymi współpracuję w ramach Zespołu ds. Badań nad Narracyjną Kontrolą Zachowania. Włączam się aktywnie w działalność Samorządu Doktorantów i funkcjonowanie jednostek uczelni. Wychodzę również poza mury Uniwersytetu, aby wspierać i edukować (poprzez warsztaty interwencyjne i popularyzację nauki).

Zdecydowałam się aplikować o stypendium twórcze Fundacji Pro Akademika, ponieważ widziałam w nim szansę na udoskonalenie swoich umiejętności oraz poszerzenie horyzontów. Cechą pracy naukowej jest to, że im się ma w niej większe doświadczenie, tym więcej widzi się rzeczy, które jeszcze pragnęłoby się poznać. Zawsze istnieje przestrzeń na nowe kompetencje oraz relacje stojące u podstaw nowoczesnej nauki rozwijanej w zespołach. Koszty kursów statystycznych, książek, programów, szkoleń, wyjazdów na konferencje nie będą mi już straszne dzięki otrzymanemu stypendium.

Z doświadczenia wiem, że tylko proaktywne działania mają wpływ na rzeczywistość. Narzekanie i czekanie nie rodzą niczego pięknego. Podobnie jak główny darczyńca stypendium - prof. Zbigniew Pietrasiński - wierzę w potencjał ludzi do rozwoju i pragnę ich wspierać na drodze do jego urzeczywistnienia. Mam wielką nadzieję być elementem twórczej zmiany. Przepełnia mnie wielka wdzięczność za ogromną pomoc otrzymaną na tej drodze.