* * *
Umówmy się też, że każdy prezent jest trafiony, dopóki go nie otworzę,
a zdjęcie ładne, chyba że śmietnik wejdzie w kadr.
Czerwone ślady na koszuli są farbą akwarelową,
dopóki nie okażą się szminką
lub fragmentem czyjegoś bólu
i plama na świecie jest dopiero wtedy.
Na przykład fretki czerwone nie płaczą,
dopóki tego nie widzę, a światło na trawie jest słońcem
dopóki nie okaże się dyskotekową kulą,
ale wolałabym wiedzieć, kiedy rozwiąże się lęk
tak jak supeł chirurgiczny zdjęty z życia po decyzji matki.
Ona nie chce już trzymać tej ręki, mimo że oko mruga
i tak, otwiera się te oczy, by nie schły,
a jednak widzisz, ja też wolałabym wiedzieć,
kiedy będzie godzina, w której wróci syn,
który patrzy od roku w jezioro od drugiej strony.
Umówmy się, że dopóki tam leży - żyje,
ale niech wróci - jako worek albo relikwia z jego długich włosów,
by w szufladach zacząć znowu układać swoje ubrania.
Najgorszy rodzaj ulgi - wyobrażać sobie ulgę.