Stypendium pomogło mi rozwinąć zainteresowania związane z psychologią twórczości i sztuki, wliczając w to wyjazdy konferencyjne i wizyty studyjne.

Odwiedziłam wiele ośrodków akademickich w Europie i na świecie, np. w Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie. Ukończyłam także zaawansowany kurs języka angielskiego w szkole językowej w Sydney w Australii. Od tamtej pory znacząco rozwinęła się moja koncepcja odbioru poezji, w której dostrzegłam ważną rolę cech odbiorcy oraz cech samej poezji. Sformułowałam typologię metafor w polskiej poezji, nad którą w przyszłości nadal chciałabym pracować.

Pierwszym typem jest poezja filozoficzna, dookreślająca znaczenia. Taka poezja głównie opisuje świat, jego prawidłowości, jest narracyjna w zapisie i sposobie obrazowania. Często powoduje u czytelnika i czytelniczki wrażenie „sam(-a) bym tego lepiej nie ujął(-ęła)”.

Poezja katartyczna poszerzająca znaczenia opisuje głównie emocje autora lub autorki. Charakteryzuje ją zerwanie ze spójną narracją (wartość katartyczna), a dwa człony metafory ujęte w jeden związek tworzą nową jakość, twórca lub twórczyni wychodzi poza schemat (dokonuje transgresji). 

Poezja konwencjonalna zaś opisuje zdroworozsądkowe reguły funkcjonowania świata, najczęściej jest rytmiczna, znana z aforyzmów, przysłów. 

Stypendium było dla mnie bardzo motywujące nie tylko naukowo, lecz także artystycznie, czego dowodem jest mój debiutancki tomik z wierszami, które stanowią relację z dotychczasowych podróży, są reakcją na zmiany klimatyczne i zjawisko tzw. „mrocznej turystyki”.