Moja droga do psychologii nie była standardowa. Nigdy nie marzyłem o studiowaniu psychologii i nie myślałem, że kiedykolwiek do tego dojdzie. Po studiach aktorskich w łódzkiej Filmówce, pracowałem zawodowo, otworzyłem przewód doktorski i pisałem pracę dotyczącą możliwości twórczego wykorzystania stresu w pracy nad rolą. Przygotowując się, trafiłem na książkę profesor Ireny Heszen „Psychologia stresu” i ze zdziwieniem odkryłem, że „wpadłem”. Sposób, w jaki psychologia analizowała ludzkie zachowania, okazał się tak mi bliski, że musiałem przerwać pracę nad artystyczną rozprawą doktorską. Kiedy tylko pojawiła się możliwość, rozpocząłem studia psychologiczne na Uniwersytecie SWPS. Wykłady dosłownie pochłaniałem, siedząc na nich z uśmiechem i wypiekami na twarzy, co niektórzy wykładowcy przypominają mi w żartach… Jednak game changerem był wykład z psychologii społecznej dotyczący dynamiki grupy rówieśniczej, na którym dr Małgorzata Wójcik omawiała również zjawisko bullyingu. Niemal od razu szukałem możliwości pracy naukowej w tym obszarze i kiedy dr Wójcik ogłosiła rekrutację do swojego zespołu badawczego, zgłosiłem swoją kandydaturę. Trochę bez wiary w powodzenie, bo wątpiłem w swoje umiejętności i potencjalną atrakcyjność dla zespołu takiego „przeszczepionego” studenta. Dostałem jednak szansę i postanowiłem ją dobrze wykorzystać. Od tego czasu moje życie zaczęło kręcić się wokół badań nad zjawiskiem bullyingu. Podejmowałem coraz to nowe wyzwania, współpracując z czołowymi badaczami i badaczkami z Polski i ze świata. Zacząłem także pisać i publikować artykuły badawcze i przeglądowe.

W swojej działalności staram się przekazywać współczesną wiedzę dotyczącą mechanizmów bullyingowych i potwierdzonych naukowo metod interwencji. Uczestniczę w konferencjach, warsztatach, webinarach i otwartych wykładach dla młodzieży, rodziców, nauczycieli i nauczycielek, pedagogów i pedagożek. Tak rozumiem rolę naukowca-badacza w społeczeństwie zalewanym petabajtami pseudonaukowych informacji, mitów i fałszywych przekonań, które nierzadko są źródłem krzywdy i cierpienia. Na Uniwersytecie SWPS założyłem Koło Naukowe Badań Relacji Rówieśniczych i Bullyingu OLWEUS, które organizuje co roku konferencję Dni OLWEUSA. Program konferencji planujemy tak, aby była w nim przestrzeń zarówno dla naukowców i naukowczyć, jak i pedagogów i pedagożek oraz działaczy i działaczek społecznych zajmujących się dobrostanem dzieci i młodzieży. Do tej pory zorganizowaliśmy dwie edycje konferencji, na którą zaprosiliśmy m. in.: prof. Paula Hortona, prof. Jacka Pyżalskiego, prof. Ellen deLarę, prof. Faye Mishnę, dr. Konrada Piotrowskiego, dr Joannę Ławicką, Justynę Suchecką czy Małgorzatę Gołotę.

Od początku mojej działalności naukowej prowadzi mnie myśl zaczerpnięta z prac wybitnego psychologa Kurta Lewina: Nie ma nic bardziej praktycznego niż dobra teoria. Staram się tak planować moje badania, aby ich wyniki miały potencjał aplikacyjny, a Lewinowską „praktyczność” teorii zweryfikuje możliwość oddziaływania na przebieg zjawiska w rzeczywistości. Takie podejście do badania procesów i mechanizmów psychologicznych, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i grupowym, pozwala mi utrzymać kontakt z badaną rzeczywistością i szybko weryfikować celowość podejmowanego wysiłku. Obszar którym się zajmuję - czyli dynamika grupy rówieśniczej i bullying - jest bardzo istotny społecznie, ale również jest polem interesujących od strony naukowej badań. Z jednej strony jest to stosunkowo młoda dziedzina badań wymagająca poszerzania zakresu wiedzy, z drugiej rodzi wiele wyzwań natury metodologicznej, które również inspirują mnie do podążania tą drogą.

Stypendium bardzo zmotywowało mnie do dalszej działalności. Dzięki temu wyróżnieniu mogę kontynuować pracę nad powołaniem do życia fundacji, której głównym celem będzie wsparcie szkół, klas i rodzin w profilaktyce i interwencji w przypadku doświadczania bullyingu, a także prowadzenie badań dotyczących dynamiki grupy rówieśniczej, bullyingu i skuteczności prowadzonych interwencji.